Sa talatang ito, ang mga tagapayo ni Sennacherib, ang hari ng Asirya, ay patuloy na naglalayong takutin ang mga tao ng Juda sa pamamagitan ng pagsasalita laban sa Panginoon at kay Haring Hizkias. Ang kanilang layunin ay upang pahinain ang loob ng mga tao at ipakita na ang kanilang pananampalataya sa Diyos at sa kanilang hari ay walang kabuluhan. Ang mga tagapayo ni Sennacherib ay naglalayong maghasik ng pagdududa at takot, na nagiging sanhi ng pag-aalinlangan sa tiwala ng mga tao sa kanilang banal na proteksyon.
Ang kwento ay nagpapakita ng kayabangan ng mga taong sumasalungat sa Diyos at sa Kanyang mga piniling lider. Ipinapakita nito ang isang tema na karaniwan sa Bibliya: ang kawalang-kabuluhan ng paghamon sa kapangyarihan ng Diyos. Sa kabila ng mga banta at mapanlait na salita, ang kwento ay nagbubunyag ng kapangyarihan at katapatan ng Diyos. Ang pamumuno ni Hizkias at ang kanyang matatag na pananampalataya ay nagsisilbing halimbawa kung paano dapat tumugon sa mga pagsubok sa pamamagitan ng pagtitiwala sa Diyos. Ang kwentong ito ay nag-uudyok sa mga mananampalataya na manatiling matatag sa kanilang pananampalataya, na nagtitiwala na ang Diyos ay higit sa anumang makalupang kapangyarihan o banta.
