Sa talatang ito, binibigyang-diin ang pangangailangan na umiwas sa mga bagay na nagiging sanhi ng pagkagambala sa ating pananampalataya, tulad ng mga alamat at walang katapusang talaan ng angkan. Ang mga ito ay nagiging sanhi ng mga hindi kinakailangang pagtatalo at hindi nakakatulong sa ating espirituwal na pag-unlad. Sa halip, hinihimok ang mga mananampalataya na ituon ang kanilang atensyon sa mga bagay na talagang mahalaga: ang pamumuhay ng kanilang pananampalataya at ang pagtulong sa misyon ng Diyos. Sa pamamagitan ng pag-iwas sa mga talakayan na hindi nakapagpapalakas, maaari nating ilaan ang ating lakas sa mga aksyon at pag-iisip na nakabubuti sa komunidad at nagpapalalim ng ating ugnayan sa Diyos.
Ang mensahe ay malinaw: ang pananampalataya ang dapat na maging gabay sa lahat ng ating ginagawa. Kapag inuuna ng mga mananampalataya ang kanilang pananampalataya, nagiging kaayon sila ng layunin ng Diyos at mas mahusay na nakapaglingkod sa iba. Ang ganitong pananaw ay nagtataguyod ng pagkakaisa at espirituwal na pag-unlad, sa halip na pagkakahati-hati at kalituhan na dulot ng pagtuon sa mga hindi mahahalagang bagay. Ang panawagan ay maging mapanuri at maingat sa mga usaping pinipili nating pagtuunan, upang matiyak na ito ay nakakatulong sa kabutihan at sumasalamin sa pagmamahal at mga aral ni Cristo.
