W tej mądrości podkreślono cnotę pokory oraz znaczenie umiaru w mowie, szczególnie wśród młodszych osób. Radzi się, aby mówić tylko wtedy, gdy jest prawdziwa potrzeba, ograniczając swoje wypowiedzi do tego, co jest konieczne. Ta zasada nie dotyczy jedynie ograniczenia mówienia, ale także rozwijania sztuki słuchania i rozumienia. Mówiąc tylko wtedy, gdy jest się o to proszonym, osoba okazuje szacunek dla perspektyw innych ludzi i docenia wartość ich wkładu.
Taki sposób myślenia zachęca młodych do świadomego dobierania słów, zapewniając, że to, co mówią, ma sens i pozytywnie wpływa na rozmowę. Uczy także cierpliwości oraz umiejętności rozpoznawania, kiedy jest odpowiedni moment na wypowiedź, co jest cenną umiejętnością w każdej sytuacji społecznej czy zawodowej. Ta mądrość prowadzi do głębszych więzi z innymi, sprzyjając atmosferze, w której każdy czuje się wysłuchany i doceniony. Ostatecznie promuje kulturę wzajemnego szacunku i zrozumienia, co jest niezbędne dla harmonijnych relacji.
