W kontekście starożytnego Izraela kapłani odgrywali kluczową rolę w utrzymaniu duchowego dobrostanu wspólnoty. Byli odpowiedzialni za wykonywanie rytuałów, składanie ofiar oraz pełnienie roli pośredników między ludźmi a Bogiem. Aby umożliwić im wypełnianie tych obowiązków, Izraelici byli zobowiązani do przynoszenia świętych darów dla kapłanów. Te ofiary nie były jedynie materialnymi darami, lecz symbolizowały oddanie ludzi Bogu oraz uznanie służby kapłanów.
Dary obejmowały różne formy ofiar, takie jak zboże, zwierzęta i inne cenne przedmioty, które były niezbędne do utrzymania kapłanów i ich rodzin. Taki system zapewniał, że kapłani mogli skoncentrować się na swoich religijnych obowiązkach, nie martwiąc się o sprawy finansowe. Sprzyjało to również poczuciu wspólnoty, ponieważ każdy brał udział w wspieraniu swoich duchowych liderów. Ta zasada wspierania tych, którzy prowadzą i pielęgnują życie duchowe wspólnoty, jest nadal aktualna, przypominając nam o znaczeniu dbania o tych, którzy poświęcają swoje życie służbie duchowej.