W tej scenie tłum jest świadkiem serii cudownych uzdrowień dokonanych przez Jezusa. Ludzie, którzy byli niemi, zaczęli mówić, ci, którzy byli chromi, zostali uzdrowieni, a kulejący zaczęli chodzić. Te niezwykłe wydarzenia wprawiły widzów w osłupienie, skłaniając ich do chwały dla Boga Izraela. Ten moment jest potężnym świadectwem boskiej władzy i współczucia Jezusa, który przynosi uzdrowienie i odnowienie tym, którzy tego potrzebują.
Reakcja ludzi jest znacząca, ponieważ odzwierciedla uniwersalną ludzką reakcję na obserwację cudów: zdumienie i wdzięczność. Ich chwała kierowana jest do Boga, uznając, że takie cuda są manifestacją boskiej mocy. Ten fragment zachęca wierzących do dostrzegania ręki Boga w cudach wokół nich i do odpowiedzi w postaci chwały i dziękczynienia. Przypomina również o nadziei i uzdrowieniu, jakie wiara może przynieść do naszego życia, inspirując nas do zaufania Bogu w Jego zdolności do przemiany naszych okoliczności.
