Jezus w tym fragmencie odnosi się do pytań dotyczących relacji i małżeństwa, wracając do samego początku stworzenia. Podkreśla, że Bóg stworzył ludzi jako mężczyznę i kobietę, co wskazuje na zamysł i cel stojący za tym projektem. Ta narracja o stworzeniu podkreśla komplementarną naturę mężczyzn i kobiet, sugerując, że mają oni współpracować w harmonii. Werset mówi o wewnętrznej wartości i godności każdej osoby, stworzonej na obraz Boży, oraz o znaczeniu jedności i wzajemnego szacunku w ludzkich relacjach.
Odwołując się do opowieści o stworzeniu, Jezus potwierdza świętość ludzkich relacji oraz boską intencję, która za nimi stoi. Zachęca nas do postrzegania siebie nawzajem jako wartościowych i unikalnych, z każdym odgrywającym istotną rolę w życiowym gobelinie. Taka perspektywa zaprasza wierzących do budowania relacji, które odzwierciedlają miłość, szacunek i jedność, zgodnie z Bożym pierwotnym zamysłem. Przypomina o pięknie i celu, jakie tkwią w naszych różnicach, wzywając nas do ich przyjęcia jako części doskonałego planu Bożego.
