Koncept miast schronienia w starożytnym Izraelu był głębokim wyrazem sprawiedliwości i miłosierdzia. Te miasta były wyznaczone jako miejsca, gdzie osoby, które przypadkowo spowodowały śmierć innej, mogły szukać azylu. Taka regulacja była kluczowa w czasach, gdy mściciel krwi, zazwyczaj członek rodziny zmarłego, mógł dążyć do natychmiastowej zemsty. Pozwalając oskarżonemu uciec do miasta schronienia, społeczność zapewniała przestrzeganie zasad sprawiedliwości, dając mu możliwość przedstawienia swojej sprawy przed zgromadzeniem.
System ten podkreślał znaczenie rozróżnienia między działaniami zamierzonymi a niezamierzonymi, uznając, że nie każde wyrządzenie krzywdy ma złośliwy zamiar. Podkreślał zaangażowanie w sprawiedliwość, zapewniając, że sprawiedliwość jest łagodzona przez miłosierdzie i zrozumienie. Miasta schronienia były przypomnieniem o wartości ludzkiego życia i konieczności przemyślanego osądu, oferując ochronę i szansę na odkupienie. Takie podejście odzwierciedla równowagę między sprawiedliwością a współczuciem, które są centralnymi zasadami wielu nauk chrześcijańskich.
