W tym wersecie prorok Joel zwraca się do rolników i winiarzy, wzywając ich do wyrażenia smutku z powodu zniszczenia ich plonów. Zniszczenie to prawdopodobnie jest wynikiem plagi szarańczy, co było powszechnym i niszczycielskim zjawiskiem w starożytnych społeczeństwach rolniczych. Utrata pszenicy i jęczmienia, podstawowych upraw, symbolizuje szerszy kryzys ekonomiczny i duchowy. Wezwanie do żalu nie dotyczy tylko fizycznej straty, ale także stanowi sygnał do duchowej refleksji i pokuty.
Obraz zrujnowanych zbiorów podkreśla wrażliwość ludzkich wysiłków oraz potrzebę boskiej interwencji. Zachęca wiernych do rozważenia głębszych duchowych implikacji ich sytuacji, skłaniając do powrotu do wiary i zaufania w Bożą opiekę. Ten fragment przypomina o przemijającym charakterze materialnego bogactwa i o trwałym znaczeniu duchowej odporności oraz zależności od Boga.
