W tym wersecie obraz skamieniałych buntowników przedstawia ludzi, którzy odwrócili się od sprawiedliwości i prawdy. Ich serca są opisane jako nieustępliwe, podobnie jak miedź i żelazo, materiały znane z siły i oporu. Ta metafora podkreśla ich upór i niechęć do zmiany lub przyjęcia poprawy. Wzmianka o oszczerstwie sugeruje, że ich działania są nie tylko buntownicze, ale także szkodliwe dla innych, szerząc fałszywe informacje i niezgodę.
Użycie metali, takich jak miedź i żelazo, mimo ich wytrzymałości, wskazuje również na brak wyrafinowania i wartości w porównaniu do szlachetnych metali, takich jak złoto czy srebro. Sugeruje to, że mimo ich zewnętrznej siły, w ich charakterze tkwi wewnętrzna wada. Werset ten jest przestrogą przed niebezpieczeństwami duchowej i moralnej zepsutości. Zachęca czytelników do refleksji nad własnym życiem, otwartości na rozwój i przemianę oraz gotowości do odwrócenia się od destrukcyjnych zachowań.