W kontekście listu do Hebrajczyków autor wyjaśnia wyższość ofiary Chrystusa nad ofiarami Starego Przymierza. Ziemski przybytek i jego rytuały były postrzegane jako cień lub kopia prawdziwego niebieskiego sanktuarium. Te ziemskie symbole wymagały oczyszczenia przez ofiary ze zwierząt, które były częścią Starego Przymierza. Jednak rzeczy niebieskie, do których te ziemskie symbole się odnosiły, wymagały ofiary znacznie lepszej. Tutaj wkracza ofiara Jezusa. Jego ofiara nie tylko jest lepsza, ale jest ostatecznym spełnieniem tego, do czego odnosiły się stare ofiary.
Ofiara Jezusa jest uważana za doskonałą i kompletną, oczyszczając nie tylko ziemskie symbole, ale także dając ludzkości możliwość oczyszczenia i pojednania z Bogiem. Werset ten podkreśla przejście od Starego Przymierza, opartego na powtarzających się ofiarach ze zwierząt, do Nowego Przymierza, ustanowionego przez jednorazową ofiarę Jezusa. Podkreśla wiarę, że ofiara Jezusa była konieczna, aby prawdziwie oczyścić i uświęcić wierzących, dając im dostęp do niebieskiego królestwa.