Lud Boży zajmuje szczególne miejsce w Jego sercu, podobnie jak cenne dziedzictwo. W starożytności dziedzictwo było istotnym i wartościowym posiadaniem, często przekazywanym z pokolenia na pokolenie. Określając swój lud jako swoją część, Bóg wyraża głęboką wartość i uczucie, jakie do nich żywi. Ta relacja nie jest transakcyjna; jest zakorzeniona w niezłomnej miłości i zaangażowaniu Boga wobec swojego ludu.
Odniesienie do Jakuba, reprezentującego naród Izraela, podkreśla historyczną i przymierze, które Bóg ustanowił ze swoim wybranym ludem. Ta więź charakteryzuje się wiernością Boga oraz obietnicą Jego trwałej obecności i prowadzenia. Dla wierzących dzisiaj jest to przypomnienie o ich tożsamości jako cenionego ludu Bożego, wybranego nie z powodu swoich zasług, ale z powodu Jego łaski i miłości. Zachęca chrześcijan do odnajdywania pociechy i pewności w relacji z Bogiem, wiedząc, że są cenieni i chronieni przez Niego.