W tym wersecie Daniel modli się i wyznaje grzechy narodu izraelskiego. Uznaje, że cały naród odwrócił się od Bożych przykazań, co doprowadziło do spełnienia przekleństw i osądów zapowiedzianych w Prawie Mojżesza. To odzwierciedla głębokie zrozumienie przymierza między Bogiem a Jego ludem, w którym błogosławieństwa towarzyszą posłuszeństwu, a przekleństwa – nieposłuszeństwu.
Modlitwa Daniela jest wzorem pokory i pokuty. Nie próbuje usprawiedliwiać grzechów ludu, lecz w pełni przyznaje się do zbiorowej winy. To uznanie jest kluczowe, ponieważ otwiera drzwi do Bożej miłosierdzia i przebaczenia. Wers ten stanowi ponadczasowe przypomnienie o konsekwencjach odwrócenia się od Boga oraz o znaczeniu powrotu do Niego z szczerością i skruchą. Podkreśla również moc modlitwy wstawienniczej, ponieważ Daniel staje w obronie swojego ludu, szukając Bożej łaski i przywrócenia.
