W tym fragmencie Daniel jest przedstawiony jako człowiek o wyjątkowej mądrości i duchowym wglądzie, co dostrzega nawet obcy król, Nebukadnesar. Król nazywa Daniela jego babilońskim imieniem, Belteszazzar, nadanym mu na cześć boga króla. Mimo politeistycznych przekonań, król uznaje, że Daniel ma w sobie unikalnego ducha, opisanego jako duch świętych bogów. To uznanie podkreśla uniwersalny szacunek dla prawdziwej mądrości i duchowego zrozumienia, które mogą przekraczać różnice kulturowe i religijne.
Zdolność Daniela do interpretacji snów wyróżnia go i czyni zaufanym doradcą króla. Jego reputacja jako osoby, w której jest duch świętych bogów, sugeruje, że boska mądrość nie jest ograniczona do jednej tradycji czy systemu wierzeń, lecz może być dostrzegana przez ludzi różnych wyznań. Ten fragment zachęca do refleksji nad tym, w jaki sposób boska mądrość i wgląd mogą być uznawane i cenione w różnych kontekstach, promując wzajemny szacunek i zrozumienie między ludźmi z różnych środowisk.
