Ten fragment opisuje działania króla Manassesa, który wprowadził lud Judzki w praktyki, które były obrzydliwe w oczach Boga. Ofiarując swoje dzieci w Dolinie Hinnoma, miejscu związanym z bałwochwalstwem, popełnił czyny surowo zabronione. Jego zaangażowanie w wróżbiarstwo, czary oraz konsultacje z medium i duchami dodatkowo ilustrują jego odejście od czczenia jedynego prawdziwego Boga. Te praktyki były nie tylko kulturowo i religijnie potępiane, ale również świadczyły o głębokim duchowym buncie.
Werset ten stanowi surowe ostrzeżenie o konsekwencjach odwrócenia się od Boga i przyjmowania praktyk prowadzących do duchowej korupcji. Podkreśla powagę, z jaką Bóg traktuje bałwochwalstwo i okultyzm, akcentując potrzebę wierności i posłuszeństwa Jego ludzie. Narracja o Manassesie ostatecznie wskazuje na możliwość odkupienia, gdyż później w swoim życiu pokutował i szukał Bożego przebaczenia. Ta przemiana daje nadzieję i ilustruje, że niezależnie od tego, jak daleko ktoś zbłądzi, zawsze można wrócić do Boga.
