Instrukcje Dawida dotyczące liczenia Lewitów od dwudziestego roku życia stanowiły istotną zmianę organizacyjną w służbie świątyni. Wcześniej wiek dla służby lewickiej wynosił trzydzieści lat, jednak decyzja Dawida o obniżeniu go do dwudziestu lat umożliwiła szerszy udział w obowiązkach świątynnych. Ta zmiana nie tylko zwiększyła liczbę Lewitów dostępnych do służby, ale także podkreśliła znaczenie angażowania młodszych pokoleń w kult i utrzymanie świątyni.
Lewici pełnili różne role, w tym asystowanie kapłanom, dbanie o świątynię oraz prowadzenie kultu poprzez muzykę. Angażując młodsze osoby, Dawid zapewnił, że potrzeby świątyni będą spełnione, a tradycja kultu będzie skutecznie przekazywana. Decyzja ta odzwierciedla nowoczesne podejście do przywództwa, dostrzegając potencjał i energię młodzieży w przyczynianiu się do życia duchowego. Przypomina to o wartości angażowania młodych ludzi w wspólnoty religijne, co sprzyja poczuciu odpowiedzialności i przynależności.